ku7et

 I've started feeling sad or depress or whatever you call it. The first few months of quarantine/lockdown wala ako problema. I kept myself busy by cleaning. Everyday cleaning LOL nilinis ko old room ko, closet ko, bathroom. Pati walls at hagdan namin pinatulan ko na. Heck nag-workout ulet ako, thrice a week for 2 months. Kept myself busy watching movies and re-watching Prison Break and Friends. I was not one of those nababaliw na dahil wala daw magawa sa bahay. Nasisiraan na sila ng bait. Dad and I still work. Sometimes Derick comes to the office din. Hanggang nag "on call" na lang ako sa office, kumokonti na trabaho and nawawalan nako ng gagawin. So pag kailangan ako ni daddy, all he had to do was yell/call my name 😉 Ako rin lang ang pwede lumabas for grocery, pero si daddy nakakalabas pa rin pag need mag-banko. Also, nagkaron ako ng mga ka-chat. Oo, nalandi pa rin ako hahaha Anyway, since July nagsisimula nako makaramdam ng nada-down nako. Emotera masyado. Nagdeactivat

  Hindi naman ako good blogger, ginawa ko lang talaga diary ang pagba-blog. Dati naman kase hindi uso yun pagalingan gumawa ng post. Noon para saken, basta may journal ako, at since tamad ako mag-sulat na sa totoong diary, at na-discover ko ang mundo ng online journal, baket di ko subukan.  Nagsimula ako 2003 or 2004. As in daily blah lang sya, and mga kilig moments ko with the ex, or mga sama ng loob ko. Or yun mga boys ko lang after ng last relationship ko. Haha Hanggang nagkaron na ako ng mga kaibigan. Mga bloggers ang una ko mga naging online friends, at kaibigan hanggang ngayon. At di na lang kame sa blog nag uusap usap, umabot na kame sa lumalabas na kame, at nago-out of town. Na-witness magka lovelife ang iba, maimbitahan sa kasal at maging ninang ng mga anak. Ang galing diba?! Sino mag-aakala na ang mga taong hindi mo nakikita noon, at nababasa mo istorya ng buhay nila at magiging totoo mong mga kaibigan? Nakaka-miss ang buhay blogger noon. Hindi katulad ngayon, ang