Kamusta Cher?

 I've started feeling sad or depress or whatever you call it.

The first few months of quarantine/lockdown wala ako problema. I kept myself busy by cleaning. Everyday cleaning LOL nilinis ko old room ko, closet ko, bathroom. Pati walls at hagdan namin pinatulan ko na. Heck nag-workout ulet ako, thrice a week for 2 months. Kept myself busy watching movies and re-watching Prison Break and Friends. I was not one of those nababaliw na dahil wala daw magawa sa bahay. Nasisiraan na sila ng bait.

Dad and I still work. Sometimes Derick comes to the office din. Hanggang nag "on call" na lang ako sa office, kumokonti na trabaho and nawawalan nako ng gagawin. So pag kailangan ako ni daddy, all he had to do was yell/call my name 😉

Ako rin lang ang pwede lumabas for grocery, pero si daddy nakakalabas pa rin pag need mag-banko.

Also, nagkaron ako ng mga ka-chat. Oo, nalandi pa rin ako hahaha

Anyway, since July nagsisimula nako makaramdam ng nada-down nako. Emotera masyado. Nagdeactivate na naman ako ng Facebook ko, nag log out ako sa Instagram.

One more reason, pagiging busy ni Brandon at work, si Bryan masyado na napapagod din sa work. In short, halos sabay pa sila pag natatahimik. Palibhasa 6 days lang din pagitan when I met them.

Pero finally nakakapagkia na kame nila Domz and Mike. So nakakaawas sa lungkot.

Another reason kung baket mas malungkot ako was cancelled na naman ang non-essential outbound flights. Nasabi ko pa naman na kila Brandon and Bryan even Mario na possible nang matuloy ako this August.

Oh well, I jinxed it. Hindi ko na sana muna binanggit.

Siguro dagdag pa rin ng 2 months ako di nagkaron, and then after two months nag-bleeding naman ako ng 6 weeks, nyeta. Napapagod ako. Feeling ko burnt out nako.

Pero sino nakakaalam diba?! Kaya nami-miss ko ang mag-blog ng ganito eh. Ang sarap maglabas ng feelings. Pero ngayon, kahit wala ako followers, wala comments. Gusto ko lang ilabas nararamdaman ko, kase nalulungkot ako.